Blog użytkownika:Anvej/Nadzwyczajne Zdarzenie - część 7

C-co? Jak to moją córką…? Ja… Ja nie mam dzieci! I na pewno nie takich, które są prawie w moim wieku!

– Nie, ona… Ona nie może być moją córką! – zaprzeczyłam, jednak w mojej głowie pojawiły się wątpliwości.

– Nie może? Dlaczego? – Moloch uśmiechnął się, rozbawiony.

– Bo… Ale ona jest prawie w moim wieku!

– Merket ma sześćset sześćdziesiąt osiem lat, więc nawet twoja siostra ci potwierdzi, że ona może być twoją córką. Prawda, Melyem?

– Nie powinieneś – odezwał się Nevra – nazywać jej raczej Księżniczką?

– Ty się do tego nie wtrącaj! – krzyknął ostro. – A więc, Wasza Wysokość?

– Tak – powiedziała po chwili milczenia. – To jest możliwe. Jednak, Erica była wtedy zbyt młoda, żeby zostać matką! Poza tym, jak ty mógłbyś być ojcem jej dziecka?

– Tak samo, jak jestem ojcem syna Aistat.

– Nie wierzę ci. 

– Nie? To przyjrzyj się im z bliska! One wyglądają, jak bliźniaczki, a sama dobrze wiesz, że masz tylko jedną prawdziwą siostrę!

– Mogłeś użyć zaklęcia, żeby były do siebie tak podobne.

– Ech, nie uwierzysz mi tak łatwo, co? No to może uwierzysz własnej siostrze. Erico, podejdź do Merket.

Przełknęłam ślinę. Może to, że ona mogłaby być moją córką wydaje się niemożliwe, ale czuję się naprawdę dziwnie. Nie dlatego, że powiedziano mi, że mam dziecko, o którym w ogóle nie wiedziałam, lub zapomniałam, ale dlatego, że jej aura mi kogoś przypomina, a w jej obecności mam wrażenie, jakbym odzyskała kogoś ważnego dla mnie, kogo kiedyś straciłam.

– Erico, jeśli nie chcesz, nie rób tego! – powiedziała Mel.

– Nie, muszę to zrobić.

– Musisz?...

Zebrałam się na odwagę i ruszyłam w jej kierunku. Z każdym kolejnym krokiem czułam, że naprawdę mogę być jej matką.

Gdy do niej podeszłam, mogłam się jej lepiej przyjrzeć. Wyglądała zupełnie, jak ja, jedynie cerę miała jaśniejszą. Gdybym nie wiedziała, że to ktoś inny, pomyślałabym, że przede mną jest lustro.

Nie wiem, jak długo tak na nią patrzyłam, ale miałam wrażenie, że całe wieki. Ona również bacznie mi się przyglądała. Z każdą chwilą czułam, że słowa Molocha są prawdziwe.

– Czy to możliwe, że naprawdę jesteś moją córką?

– Oczywiście, że tak! – krzyknął jej ojciec. – Nie czujesz się przy niej dziwnie?

– Skąd wiesz, że tak jest?

– To oczywiste.

– Dlaczego oczywiste? – spytała Mel.

– Niech pomyśli o tym, jak zapomniała, że jest matką.

– Jak mogłam o tym zapomnieć?

– Eliksir przyćmienia, moja droga.

– Eliksir przyćmienia?! Czyś ty oszalał?! – wrzasnęła moja siostra.

– Co to jest? – zapytałam.

– To eliksir, który służy do całkowitego przyćmienia umysłu. Gdy go wypijesz, nie wiesz, co się dzieje, słabniesz, a potem mdlejesz. Czasami nawet robisz to, co każe ci ten, kto ci go podał.

– Ja go wypiłam? – przestraszyłam się.

– Nie wierz tak szybko w to, co on mówi.

Jak mam w to nie wierzyć, skoro tak wiele na to wskazuje?

– Niby dlaczego mamy ci wierzyć? – wypytywała szkarłatnooka. – I co się z tobą dzieje? Dlaczego się tak zachowujesz?

– Byłeś naszym przyjacielem – dodałam.

– Nie wiesz, dlaczego nikt nigdy nie odstępował cię na krok, a twój smok zawsze był przy tobie? – skierował do mnie.

Kiedyś próbowałam odgadnąć, dlaczego nigdy nie mogę nigdzie iść sama. Zawsze ktoś przy mnie był. Melyem nic mi nie mówiła i nie udało mi się z niej nic wyciągnąć. Po jakimś czasie zrozumiałam, że się tego nie dowiem i odpuściłam.

– Powiedziałeś „twój smok”? – zdziwiła się Miiko.

– Wielki Ashkore to jej smok.

– Jak to możliwe?

– Został jej przypisany, zanim się urodziła, aby ją bronił.

– Dlaczego to zrobiłeś? – powtórzyłam pytanie.

– Wiesz, że wśród tych, którym ufałaś był zdrajca?

– Wiem.

– Nadal nie rozumiesz?

Pokręciłam głową.

– Zdrajca… - odezwała się Mel. – To ty nim jesteś!?

– Nareszcie się zorientowałaś!

– Czyli to dlatego…

– Ty…? – szepnęłam.

– Och, Księżniczko, to proste!

– Ojciec – zaczęła Merket – od zawsze chciał i nadal chce zostać Królem Aengel. Kiedyś mógł się nim stać, was zdradził. Na szczęście, nie udało mu się objąć władzy.

– Kiedyś? – zmarszczyłam brwi.

– Aengel mają zasadę, która mówi, że jeśli członkowie Rodziny Królewskiej zginą, władza przypada najpotężniejszemu Aengel. Twoja siostra w żaden sposób nie dziedziczy Tronu, więc gdybyś umarła, ja zostałbym Królem – wyjaśnił.

– Melyem nie dziedziczy Tronu? – spojrzałam na nią zaskoczona.

– Nie. Po tobie władza przypadłaby mi, lub twojemu potomkowi. Gdy zostaniesz Królową, Merket stanie się Prawowitą Następczynią Tronu Aengel.

– Ale to ty chcesz stać się Królem! – powiedziała Merket. – Jeśli mama będzie Królową, a ja spadkobierczynią Tronu, nie zostaniesz nim! Ja będę ci w tym przeszkadzać!

– Nie będziesz mi w tym przeszkadzać, wręcz przeciwnie. Pomożesz mi zdobyć to, czego nie udałoby mi się wtedy.

– Czyli czego?

– Wszechpotężnej mocy.

– Ale tylko Wyrocznia taką ma!

– Nie, nie ona, tylko jej Córka.

Zbladłam.

– Córka? Ona nie ma…

– Ma – przerwał jej. – Jest nią twoja matka.

Szatynka spojrzała na mnie pytająco. Potaknęłam na znak, że to prawda.

– Księżniczka Eldaryi naprawdę istnieje?

– Widzisz, jak niezwykłą masz mamę?

– Ale jak ty chcesz zdobyć jej moc?

– Tak wielka moc, jaką posiada twoja matka, może zostać przekazana jedynemu potomkowi jej właściciela. Kilkaset lat temu nie zdobyłbym jej, ponieważ, gdyby Księżniczka Erica zginęła, nie mając dziecka, jej moc zostałaby z nią. Teraz, gdy ma córkę, jeśli umrze, jako Królowa, jej moc przejdzie na ciebie, a po twojej śmierci na mnie. Nie zdobyłbym jej od razu, gdybym nie był tak spokrewniony z twoją matką i nie byłoby nikogo, przez kogo ta moc mogłaby mi zostać przekazana.

– Czyli chcesz mnie zabić… - posmutniała jeszcze bardziej, a w jej oczach pojawiła się złość.

Zrobiło mi się jej ogromnie żal, ale nie chciałam, żeby miała nienawiść w sercu.

– Może zaprosilibyście nad do środka? – zaproponował zdrajca.

– Chyba sobie kpisz? – odezwała się Mel.

– Nie wpuścimy cię tam! – krzyknęła Miiko.

– Cóż, chyba nie chcecie, żeby komuś stała się krzywda? – uśmiechnął się bezczelnie.

– Myślisz, że się przestraszymy? Erica nas przed tobą obroni!

Ja?! Jak?!

– Ona? Hahahaha! Jeszcze niczego nie potrafi! Nawet nie umie użyć swojej mocy! Bardzo szybko by ze mną przegrała.

– To niestety prawda – potwierdziła moja siostra.

– A co z wszystkimi? – mówiła dalej kitsune. – Jeśli tam wejdziecie, wywołacie straszną panikę!

– Myślisz, że się tym przejmę? Nie bądź bardziej żałosna, niż jesteś!

– Nie możesz!...

Brunet wyciągnął w jej kierunku rękę, a ona zamilkła przestraszona.

– Merket!

Fioletowooka westchnęła i zamknęła oczy. Otoczyła ją fioletowo-czarna mgła. Przestraszyłam się, że coś mogło jej się stać. Gdy mgła zniknęła, dziewczyna nie miała już skrzydeł, a jej oczy były normalne. Wyglądała, jak człowiek i jeszcze bardziej mnie przypominała.

– Wiesz co, Merket? Zawsze, kiedy na ciebie patrzyłem, wydawało mi się, że widzę twoją matkę.

Gdy to usłyszałam, poczułam ból w sercu i ucisk w klatce piersiowej. Położyłam na niej dłoń.

Melyem położyła mi rękę na ramieniu.

– Jeśli chcesz, możesz iść się położyć.

– Nie, nie trzeba – uśmiechnęłam się do niej pocieszająco.

Nie była przekonana. Patrzyła na mnie zmartwiona.

Po chwili poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że to Leiftan.

– Co ci jest? – spytał.

– Spokojnie, nie bój się! Nic mi nie będzie – uśmiechnęłam się uspokajająco.

Tak samo, jak Mel, czułam, że mi nie uwierzył. Był tak samo zmartwiony, jak ona, a także smutny i zdenerwowany. W jego oczach widoczny był wielki gniew, skierowany do Molocha.

– Wszystko w porządku, Księżniczko? – zakpił podupadły Aengel.

– Zrobiłeś to specjalnie! – krzyknął wściekły lorialet.

– Specjalnie? Ależ skąd, mój kochany!

– Ty jesteś do wszystkiego, nawet do zdrady swojej własnej rasy i rodziny!

– Ale ja tylko powiedziałem, że córka jest podobna do matki. Czy to cos złego? – zakpił po raz kolejny.

– Nie wystarczy ci, że już jesteś niesamowicie bezczelny? – krzyknęła dotychczas milcząca Mah. - Musiałeś jeszcze to mówić, żeby ją dobić?!

Wszyscy, prócz mnie spojrzeli na nią z zaskoczeniem.

– Powiedziała pchła do słonia! Hahahaha! Żartujesz sobie, tak, Mahdilio? Bądź cicho, albo pożałujesz!

– I ja mam się ciebie bać? Baka!*

– Nie słyszałaś, co powiedziałem? Bądź…

– Damare!*²

– Co?

– Zamknij się!

– Mah, może lepiej...

– Spokojnie, E! – przerwała mi. – Nie znasz mnie? – puściła mi oczko.

Racja, jej się nigdy nic nie dzieje. Jest najbardziej szaloną i odważną dziewczyną, jaką znam! Nawet najlepsi bokserzy i gangsterzy się jej boją! Jest niesamowita!

– Ja mam się zamknąć?

– Głuchy jesteś, czy co?

Powraca kłótliwa Mahdilia. Ona zawsze musi postawić na swoje.

– Ja nie, ale ty chyba tak! W twoim życiu nadszedł czas na duże zmiany i masz jeszcze czelność tam mi pyskować?!

– Kto tu mówi o bezczelności i pyskowaniu! Tak przy okazji, to dziękuję ci. Dzięki tobie wiem, że moi bracia żyją i wiem, gdzie są. Gdybyś mi tego nie powiedział, nigdy bym się tego nie dowiedziała!

Odnalazła swoich braci? Dzięki niemu? Skąd on wiedział, gdzie oni są?

– A to jeszcze nie wszystko! Przyprowadziłeś mnie tutaj, do miejsca, w którym są moja najlepsza przyjaciółka, z którym lata się nie widziałam i oni! Dowiedziałam się również, że nie jestem człowiekiem, tylko smoczycą i to też ty mi powiedziałeś! Mimo tego, że mnie dziwacznie porwałeś, teleportowałeś, czy co tam zrobiłeś, dziękuję, że dzięki tobie tu jestem!

– Nie ma, za co. W takim razie, powodzenia w przywyknięciu do nowego życia, wasza smoczość!

– A dziękuję, na pewno przywyknę!

Powodzenia…

– Zobaczymy, co powiedz jutro.

– Czy nikt nie zauważył – zaczął Nevra – że na zewnątrz nikogo nie ma?

– Co? – Ezarel zmarszczył brwi.

– Nikt ani nie wszedł, ani nie wyszedł ze środka. Wszędzie jest pusto!

– Jak to? – odezwała się fenghuang.

Usłyszałam chichot Molocha.

– Coś ty zrobił? – zapytała go Melyem.

– Nie musicie się martwić, że ktoś będzie się nas bał. Nikt, poza wami nie będzie wiedział, co tu się wydarzyło.

– Wymazałeś im pamięć?! – krzyknęła Huang Hua.

– Gdybym miał wymazać im pamięć, musiałbym to zrobić później, a tutaj nie byłoby tak pusto!

– Czy ty chcesz powiedzieć – zaczęła Mel – że zatrzymałeś czas?

Potaknął z uśmiechem.

– Masz natychmiast przybrać ludzką postać i przywrócić czas!

– Zatrzymał czas? – powtórzyłam zaskoczona.

– Tak.

– Jak to zrobił? – zapytała fenghuang.

– Istnieje zaklęcie, które zatrzymuje czas – wyjaśniła Merket.

– Jest zakazane – dodała moja siostra.

– Zakazane? – odezwała się kitsune. – To co ci strzeliło do głowy, żeby go używać?! – warknęła na Molocha.

– Żądza władzy strzeliła mu do głowy! – powiedziała fioletowooka. – Używa samych zakazanych zaklęć i eliksirów, takich jak eliksir przyćmienia!

– Co mi strzeliło do głowy? A co strzeliło szanownej Lśniącej Straży? Mnemosyne jest tak samo zakazane, jak eliksir przyćmienia!

Skąd on o tym wie?!

Dlaczego musiał mówić o tym przy mnie?

Powróciły do mnie złe wspomnienia.

– Mamo? Co się stało? – Merket podeszła do mnie i położyła mi rękę na ramieniu.

Poczułam wtedy coś dziwnego. Jakby ta dziewczyna była częścią mnie, kimś niezwykle ważnym dla mojego życia.

Ciekawe, czy ona też się tak czuje?

Coraz bardziej wierzę, że ona naprawdę jest moją córką. Poza tym, nasze podobieństwo nie może być przypadkowe, a moje przeczucia względem niej i to, jak się czuję w jej obecności, dowodzi temu!

– Nic mi nie jest. Po prostu… Powróciły złe wspomnienia… - uśmiechnęłam się spokojnie.

– Złe wspomnienie z Mnemosyne? – uniosła brwi.

Melyem spojrzała na mnie pytająco. Ona nie ma pojęcia o tym, co się stało i na pewno chciałaby wiedzieć. Powinnam jej o tym powiedzieć, ale jak na to zareaguje?

Chciała o coś zapytać, już nawet otwierała usta, gdy ktoś wyszedł ze środka Kwatery. Po nim wychodziło coraz więcej osób.

Wygląda na to, że Moloch przywrócił czas, a my nie możemy przez to rozmawiać na zewnątrz.

Przypomniałam sobie, że tylko Merket wygląda, jak człowiek, a jej ojciec nadal się w formie Aengel. Spojrzałam na niego szybko. Odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, że on również przybrał ludzką postać.

– Musimy szybko iść do Kryształowej Sali – zaczęła Huang Hua – zanim ktoś zauważy was i tą dziewczynę! – wskazała na Mah.

– Jestem Mahdilia.

– Później się sobie przedstawicie, teraz musimy stąd iść! – nakazał wampir.

– A co w tym złego, że tu rozmawiamy?

– Nowi rekruci, z którymi dyskutujemy tutaj, zamiast w Kryształowej Sali, gdzie to zwykle robimy, a wśród nich jest dziewczyna w dziwnych ubraniach z dziwnym wzorek na bluzce. To jest dziwne!

– To nie są dziwne ubrania, tylko modne i w moim stylu! A ten wzór, to japoński napis!

Od kiedy ona przejmuje się modą? Zawsze wszystko robiła i ubierała się po swojemu.

– Jakie?

– Później będziecie ze sobą flirtować, a poza tym, nie kłóć się z przedstawicielką smoczej rasy! – przerwał im Ezarel.

– FLIROTWAĆ?! – wrzasnęła Mah, zwracając tym na siebie uwagę kilku przechodniów.

– Zapomniałeś wspomnieć, że jest jeszcze bardzo odważną, rozdartą i piękną przyjaciółką Córki Wyroczni.

– Ja ci zaraz dam rozdartą! Za odważną arigatō*³,  ale piękną mnie nie nazywaj!

– Arigatō?

– Czyli dziękuję.

– Nie ma, za co. Dlaczego nie chcesz, żebym nazywał cię piękną?

– Bo nie lubię takich komplementów od takich typków, jak ty!

– Chodźmy już, Mah! – złapałam ją za rękę i pociągnęłam za sobą w kierunku wejścia.

Nevra chciał jeszcze cos powiedzieć, ale Ezarel i Valkyon zrobili z nim to samo, co ja z moją przyjaciółką, a Miiko kazała mu być cicho i nie zwracać na siebie niczyjej uwagi, co potraktował, jak obelgę, zważając na to, że kilka dziewczyn oglądało się za nim, a on lubi być w centrum uwagi.

Ruszyliśmy do Kryształowej Sali. Po drodze paru faery przyglądało nam się ze zdziwieniem. Staraliśmy się zasłaniać Mah, Merket i Molocha, co bardzo śmieszyło ojca mojej córki.

Przed wejściem do Kryształowej Sali, Melyem, Miiko i Huang Hua nakazały, żebyśmy ja i Mah poszły do mojego pokoju i tam odpoczęły i porozmawiały, a oni wszystko przedyskutują.

Poszłyśmy do mojego pokoju. Otworzyłam drzwi i wpuściłam białowłosą, jako pierwszą.

Usiadłam na łóżku i zaczęłam rozmyślać nad tym, co się dzisiaj stało.

Moja przyjaciółka rozglądała się po pomieszczeniu ze zdziwieniem. Pewnie dlatego, że pokój nie jest urządzony w moim stylu.

Po chwili zauważyła mojego chowańca.

– Kawaī!*⁴ - krzyknęła i kucnęła przy nim, czym go przestraszyła.

Mój pupil szybko ją polubił. Zaczęła go głaskać.

– Jak się wabi? – spytała, gdy się do niej łasił.

– Ay.*⁵

– Śliczne imię! Mogłoby być Tsuki*⁶, ale niech ci będzie.

– Tsuki, to po japońsku Księżyc, tak?

– Hai!*⁷

– A skąd wiedziałaś, co znaczy ay i w jakim to jest języku?

– To po turecku Księżyc, a ty jesteś bardzo zafascynowana i zainteresowana Srebrnym Globem i ogólnie kosmosem i wiesz, jak powiedzieć to słowo w sześćdziesięciu językach. Czy więcej?

– Coś około.

Przez chwilę głaskała Ay, a potem spojrzała na mnie zatroskana.

– A ty jak się czujesz?

Wstała i usiadła obok mnie.

– W miarę.

– Dowiedziałaś się, że masz córkę, o której nie wiedziałaś i która jakimś trafem ma ponad sześćset lat, ponownie spotykasz się ze swoją najlepszą przyjaciółką, z którą się ponad dekadę nie widziałaś i okazuje się, że ona wcale nie jest człowiekiem. A na dokładkę, podobno masz siostrę, o której tez pojęcia nie miałaś!

– Już chyba nic mnie nie zdziwi – pokręciłam głową.

– Widzę. Ale może jeszcze coś się znajdzie, co by cię zaskoczyło.

– Na przykład?

– Nie wiem. Ty naprawdę masz siostrę?

– Mam. To ta brunetka ze szkarłatnymi oczami. Jest kochana!

– Starsza, czy młodsza?

– Starsza.

– O ile?

– Czternaście lat.

– Ile?!

– Czternaście – powtórzyłam rozbawiona.

– Ona ma trzydzieści siedem lat?! Nie wygląda na tyle!

– Pudło! Zgaduj dalej!

– Jest od ciebie czternaście lat starsza, a ty masz dwadzieścia trzy, czyli ona ma trzydzieści siedem.

To są lata, które spędziłam ponownie na Ziemi. Naprawdę jestem trochę starsza.

– To ile ty masz lat? – zmarszczyła brwi.

– Sześćset osiemdziesiąt cztery.

– ILE?!

– Wiesz, z czego teraz się cieszę?

– Z czego?

– Że jeszcze przez ciebie nie ogłuchłam.

– To dobrze! Dzięki temu masz ten zaszczyt i słuchasz mojego pięknego głosu! – uśmiechnęła się.

– Och, jakże wielkiego zaszczytu dostępuję, o wielka Mahdilio! – schyliłam się, kłaniając się jej.

– A jak! No, a czemu ten czarny idiota nazywał cię Księżniczką?

– Bo nią jestem.

Szybko zatkałam uszy, wiedząc, że Mah zaraz wrzaśnie na całą Kwaterę.

– CO?!

– Jestem Księżniczką jego rasy.

– Co, co, co, co, co, co, co?!       

– Ech…

Wytłumaczyłam jej wszystko. Przez większość jej reakcji prawie straciłam słuch, mimo że cały czas miałam zatkane uszy.

Zapytała mnie również, dlaczego Moloch jest zdrajcą. To też jej wytłumaczyłam i od razu ostrzegłam, żeby go nie atakowała, bo mimo wszystko, on, jako Aengel, jest od niej silniejszy.

– No, kochana! Ulala! Jesteś Wielką Księżniczką! Ale nie muszę ci się kłaniać, nie?

– Nie jestem Wielką Księżniczką. I nie kłaniaj mi się.

– Jesteś! A Melyem ma sześćset dziewięćdziesiąt osiem lat, tak?

– Tak.

– To ty jesteś starsza nawet od mojej prababci! Nie pomyślałabym…

– Mah… - zachichotałam.

Ona ma taki dar, że zawsze rozśmiesza wszystkich naokoło, a zwłaszcza mnie.

– Co znaczy ten napis na twojej bluzce?

– Doragon, po japońsku „smok”.

– Pasuje idealnie do smoczycy i smoczej wojowniczki!

– A jak!

– Mówiłaś, że Moloch powiedział ci, gdzie są twoi bracia – przypomniałam sobie.

– To prawda. Nie wiem, skąd to wie, bo się idiota teleportował, gdy go o to zapytałam, ale wiedział i mi powiedział.

– No to, gdzie są?

– Tutaj, w Kwaterze Głównej! Chyba są twoimi przyjaciółmi, ale nie jestem pewna. Jednego z nich już widziałam na zewnątrz.

– Naprawdę? Jak się nazywają?

– Valkyon i Lance.

____________________________________________________

• baka – jap. głupi, idiota

• ²damare – jap. zamknij się

• ³arigatō – jap. dzięki

• ⁴kawaī – jap. słodki

• ⁵ay – tr. Księżyc

• ⁶tsuki – jap. księżyc

• ⁷hai – jap. tak